Pierogarnia braci Jastrzębskich

Chadzając po naszym, niezwykle popularnym ( jedynym i niepowtarzalnym) Centrum Handlowym Atrium, natrafiłam na Pierogarnię braci Jastrzębskich. Gdyby ktoś, nie był zbyt wnikliwy, to pierogarnia ta, znajduje się w miejscu dawnego Greenway ( II piętno, w kulinarnym zaułku Atrium).

Ktoś mi powiedział, że tam jest smacznie. Po 5 sekundowym namyśle, czy obiad zrealizować w Express Marche, czy u Jastrzębskich, skusił mnie placek po węgiersku u tych drugich.

Odstałam swoje w 2 osobowej kolejce, która nie była aż tak dynamicznie obsługiwana jak w sąsiednim McDonaldsie i wartko rzuciłam, że zamawiam placek, okazało się, że placka nie ma. Czegoś tam jeszcze nie było, więc wzięłam „renetki” jabłkiem, cynamonem i śmietaną, naleśnik z nutellą i bananem, zupę dnia ( pieczarkowa) i barszcz czerwony.

Obsługa Pierogarnii, żyje własnym życiem, nieco poza światem galerii i co najważniejsze klientów. Po krótkim „ nie ma” w odpowiedzi na zapytanie o placek po węgiersku, nie padła, żadna zamienna propozycja, czy choćby sugestia. Oczekiwanie na dania, też trwa chwilę, choć zupę dnia, raptem nalewa się z garnka ( a może nie)

Smak dań, jest całkiem przyzwoity, choć powiedzmy sobie szczerze, pierogi „renatki”, nie są zrobione z jabłek Renet. Zupa pieczarkowa też smaczna, choć nie z „domowym” zacięciem. Naleśnik … cóż smak ok., ale ten sposób podania i oczekiwania na niego, mąci jednak ewentualne pozytywne myśli. Zdecydowanie najgorzej wypadł barszcz czerwony, w którym, oprócz czerwonej gorącej wody nie było nic. Absolutnie nic. Zaraz przypomniał mi się film Barei, w którym padają kultowe słowa … o „zniknionej paróweczce hrabiego Barry

Kenta”, podobnie i tu, dziwnym trafem zniknęły wszystkie składniki. Jeśli pomysłodawca, tego dania chciał potraktować ten barszcz jako „napój” do pierogów, to mógł zdecydowanie zrobić go bardziej esencjonalnie i podać w kubku, a nie w głębokim talerzu.

Zdaję sobie sprawę, że w pierogarnii pewnie jest masę pracy i nie ma miejsca na wirtuozerie, ale sposób podania dań, jest tak słaby, że aż zniechęcający do jedzenia. Zresztą zobaczcie zdjęcia, mówią chyba same za siebie. Rozgonione po talerzu pierogi, czy pusty i łysy jak kolano naleśnik. No cóż… czasem tak mało brakuje, żeby było dobrze, a jednak !