Nasz Naleśnik

Po przerwie w moich gastronomicznych wędrówkach, wracam i od razu piszę, że w ostatnim czasie, udało mi się odwiedzić kilka miejsc, więc przerwy między postami będą nieco krótsze. Zapragnęłam niedawno zejść z głównych ulic i szlaków naszego miasta, na rzecz lokali bardziej osiedlowych i  o tym właśnie będą dwa kolejne wpisy.

Post ten będzie o naleśnikach i o „Naszym Naleśniku”. Cóż, mimo, że nie przy głównej arterii to Nasz Naleśnik należy do większej sieci naleśnikarni,  które można spotkać także w innych miastach takich jak : Warszawa, Lublin, Poznań, Bydgoszcz, Szczecin. U nas , w Koszalinie są dwa oddziały inicjatywy pod tą samą nazwą, pierwsza w CH Emka – druga przy ulicy Zientarskiego i ja właśnie  tam byłam.

To był zwykły dzień, jakiś wtorek lub środa godziny mocno obiadowe. Pomyślałam : czas skończyć z ziemniaczkami w tym tygodniu - czas na naleśniki !

Naleśnikarnia mieści się na parterze bloku mieszkalnego, a ponieważ akurat ten kawałek naszego miasta rozwija się i buduje bardzo dynamicznie, to takie miejsca wydają się być na młodych osiedlach niezbędne.

            Wchodzę, przy stolikach pusto. Lokal nieduży, słaba wentylacja, a trzy naleśniki w jeden czas to spore logistyczne wyzwanie.  Dwie Panie w gotowości naleśnikowej. Jedna z nich zbiera zamówienie i obsługuje salę, druga zaś smaży. Bardzo chaotyczne i kompulsywne menu, ale próbuje się skoncentrować. Wybieram jeden na słodko, jeden – obiadowy (?) . Obiadowy  czyli wytrawny. Wybrałam grillowany kurczak + gotowane warzywa i żółty ser.  Na słodko z nutellą, bananami i sosem. Ktoś może powie mi, że wybrałam łatwe naleśnikowe propozycje. Nic bardziej mylnego. Wszystko idzie zepsuć.

Na naleśniki trzeba chwilę czekać, tyle ile trwa smażenie.  Mój naleśnik obiadowy z grillowanym kurczakiem, z pewnością nie był z grillowanym kurczakiem. Z kurczakiem był (!) lecz nie grillowanym. Gotowane warzywa, to mieszanka mrożonek wrzuconych na wodę. Smak ? Trochę jałowy, trochę szpitalny. Bez dodatku przypraw, choćby podstawowych.  Jedyny afrodyzjak tego dania to może ta odrobina rozpuszczonego sera, choć to zbyt mało, żeby uczynić to danie choć trochę szczególnym. I czemu( tak się wewnętrznie zastanawiam)ktoś nie decyduje o smaku  w tym miejscu? Czemu tylko sztampowo odtwarzane jest sucho skomponowane menu ? Może dlatego, że nie ma tam prawdziwego kucharza?! A osoby które wydają dania nie mają smaku, ani powołania? Zbyt anonimowo to wszystko wygląda.

Lecimy dalej.

Naleśnik na słodko, wydaje się prostszy, lecz i to dało się skopać.  Naleśnik wypełniony sosem czekoladopodobnym, coś na wzór Nutelli , lecz nie o charakterystycznym orzechowym smaku i nie zwięzłej konsystencji lecz lejącej mazi. Kawałki bananów cienkie jak opłatek, na zewnątrz potraktowane sosem „truskawkowym” z butli, jakich zawsze cały wagon stoi w miejscach gdzie kupuje się lody czy gofry w nadmorskich miejscowościach. Smak słodki podkręcony do granicy wytrzymałości ludzkich zębów. Dlaczego się pytam ?

Przecież naleśnik to tak wdzięczny temat.  Na cóż w menu 98 pozycji różnych wariantów upstrzenia naleśnika, jak można stworzyć 5 słodkich i 5 wytrawnych i doprowadzić je do perfekcji smaku. Mieć na nie pomysł, a nie posiłkować się sztucznymi sosami, mrożonkami bez smaku,  kompozycjami bez duszy.

Większość restauracji czy barów traktuje naleśnik jako deser, umieszczając go często właśnie pod tym hasłem w menu. Oddzielny lokal z wyśmienitymi naleśnikami byłby nie lada gratką dla smakoszy, ale także dla tych co szukają w tygodniu odskoczni od mięsnych dań.  Naleśnik z pełnotłustym twarożkiem i dobrą śmietaną , naleśnik z podprażonymi jabłkami lub domowymi powidłami śliwkowymi, naleśnik zapieczony w owocowym syropie lub z chrupiącą skórką . Wytrawny z bukietem sezonowych sałat i liści, buraczkami, pomidorami, lub z sosem grzybowym, czy farszem przypominającym sos do spaghetti . Rozmarzyłam się… tylko nie nad Naszą Naleśnikarnią .