Pizzeria Italiana La Trinacria

Prawdziwa eksplozja nowo otwartych lokali, w ciągu ostatnich tygodni, w Koszalinie. To prawdziwa radość, bo z jednej strony, znudzeni stagnacją mieszkańcy będą mogli odwiedzić nowe miejsca, z drugiej strony, dobrze wiedzieć, że przedsiębiorcy nie poddają się i nadal chcą inwestować w gastronomię na naszym rynku, a jak wiadomo, łatwo nie jest. 

Skuszona, wrzuconym postem na grupę #zjedzkoszalin informacją o nowym miejscu – poszłam. Żałuję.

Na początku był okropnie graficzny baner na FB o otwarciu nowej pizzerii. Trudno, nie każdy jest grafikiem, czasem musi zdać się na gust osób trzecich, zdarza się – pomyślałam. Z drugiej strony, jeśli ktoś zgadza się na tak okropny baner, może poziom estetyki nie ma dla niego żadnego znaczenia. Tak też się okazało. 

Pizerria Italiana La Trinacria, przed tygodniem otworzyła swoje drzwi dla gości na ulicy Chopina ( dla starszych Czytelników, w miejscu, gdzie kiedyś była restauracja Jedyna, dla młodszych, przy boisku sportowym, na tyłach laboratorium Alab). 

Sala odświeżona, odmalowana, na zewnątrz wysypany świeży biały kamyczek i tyle. Dosłownie tyle. W środku brzozowe stoliki z krzesłami, bez żadnych obrusów, żadnych serwetek, absolutnie żadnych ozdób, czy przedmiotów czyniących jakikolwiek klimat, tylko flaga wywieszona na jednej ze ścian. Widok ponurej stołówki. Z obsługi nikt nie mówi po polsku ( a warto by było choć trochę). Karta prosta w formie. Na niej tylko pizza i napoje chłodzące, z deserów: pizza z nutellą. 

Na sali kilka stolików zajętych. Echo niesie się po pustej sali i każde szturchnięcie krzesła od razu tworzy hałas. Obsługa uśmiechnięta, a w zasadzie tylko młody mężczyzna. On bierze na siebie odpowiedzialność za obsługę gości. Kobieta, na każde pytanie wycofuje się i ucieka na bok ( cóż chyba jednak bariera językowa). Na grupie ktoś napisał, że panuj tam swojska rodzinna atmosfera. No może i tak, para rozmawia sobie swobodnie… ze sobą, do tego jest z nimi kobieta, która niańczy dziecko, wozi je wózkiem po całej sali i rozmawia przez telefon, goście restauracyjni są trochę przy okazji. To, że Ci ludzie obsługują podkreśla tylko to, że nie mówią po polsku, ponieważ ich strój również nie świadczy o tym, że prowadzą i obsługują w lokalu. 

No, ale przyszliśmy na pizzę, niech więc pizza przemówi. 

W menu napisano, że pizza jest z oryginalnej włoskiej mąki. I tu byłby koniec włoskich tematów. Cała reszta jest co najwyżej z Marko. Pizza nie jest zła, ale bardzo przeciętna. Ciasto wyrośnięte, wcześniej przygotowane i przerośnięte. Pizze przeładowane, wędlina z folii. Na pewno nie spotkacie tu lekkiej, małoskładnikowej typowej włoskiej pizzy, pachnącej piecem opalanym drewnem. Ciasto ciężkie i nie ma się ochoty wsunąć całej. 

Ani pizza, ani miejsce nie tworzy żadnego klimatu, ani żadnego powodu, aby tam wracać. To, że ktoś jest Włochem lub Sycylijczykiem nie znaczy jeszcze, że umie robić restauracje. Wszystkie koszalińskie pizzerie, tworzone przez Koszalinian ( którzy być może nawet nie byli we Włoszech), mają więcej atmosfery Włoch niż tam. Niestety. Na dodatek w tle, klasyczne włoskie utwory, Romina Power itd. Nawet nie przywieźli ze sobą współczesnej włoskiej muzyki. Ogródek, pewnie jest w planie, póki co tylko wysypany biały kamyczek i druciany płot (?!)

Niestety, pierwsze wrażenie jest bardzo ważne. Każdy ma jakieś niedociągnięcia, ale to co pokazała nowa pizzeria to po prostu olewka. Ja tego nie kupuję. Nie można iść, aż tak bardzo na skróty, nie wróżę sukcesu na tej lini działania. Wiem, że jesteśmy prowincjonalnym miastem i może właścicielom wydawało się, że to, że są 100% Italian zrobi robotę. Lokal w powijakach? No może, ale po tym co zobaczyła, doszłam do wniosku, że chyba nie daję drugiej szansy i chyba przestaje lubić pizzę.