Kawałek Podłogi / Resto Cafe

      Ostatni tydzień upłynął pod nutą jazzu z racji X Hanza Jazz Festiwalu.  Koncerty udane, festiwal rozwija się, aż miło popatrzeć, szczególnie, że ten rodzaj muzyki gości rzadko u nas. Długo imprezy na Hanzie były darmowe, od niedawna regulują je bilety lub wejściówki. Kto był na koncercie inauguracyjnym i jakimkolwiek innym biletowanym, różnice chyba zauważył  od razu. Na darowych imprezach jest po prostu zbyt dużo ludzi, którzy czują wewnętrze ciśnienie, żeby nim wybrzmi ostatni dźwięk utworu, biec do szatni po kurtkę. Tak niestety było na rewelacyjnym Marcinie Wasilewski Trio. Co jest delikatnie mówiąc niekulturalne, szczególnie wobec artystów. ( Zresztą na meczach AZS-u jest to samo.  Ostatnia piłka nie zdąży wpaść do kosza, jak połowa ludzi odjeżdża już z parkingu, a zawodnicy dziękują za przybycie  w zasadzie pustej sali. )

     Wracając jednak do istoty tego wpisu, tuż przed jednym z koncertów  postanowiłam wybrać się na szybkiego drinka do najbliżej położonego CK105  lokalu, czyli Kawałka Podłogi ( lub Resto Cafe bo obie nazwy funkcjonują, jeśli można tak powiedzieć ). Jeden z ciekawszych budynków w mieście, nie ma szczęścia do kawiarniano/restauracyjno/gastronomicznych klimatów od lat. Tak sądziłam, bo byłam tam kilka razy na przestrzeni lat. Byłam tam w piątek i nic się nie zmieniło !

     Lokal niemal pusty, przed koncertem, zaczął regularnie się zapełniać. Mimo małej sieni, która dzieli wejście główne od wejścia na sale, było tak zimno, że ściąganie kurtek okazało się nie lada wyzwaniem.  Kelnerki / barmanki w nieformalnych strojach krzątające się tu i tam, można pomylić z klientami. Kiedy zagajona przez nas kelnerko/barmanka, gdzie mamy złożyć zamówienie, odpowiada, że jej to bez różnicy, a menu leży na barze, postanawiam pominąć czekanie na jej przypadkowe przejście koło stolika i ruszam na bar. Przy barze zamawiam i wracam do stolika.  Po chwili ląduje na stole, uczciwie nalane,  przyniesione karkołomnie przez całą sale Martini Bianco z ćwiartką podsuszonej limonki  i latte. No cóż. Ponieważ Martini nie było zmącone, żadnym dodatkiem, smakowało jak w domu, za to latte, odbiegało zdecydowanie od jakichkolwiek standardów. W smaku przypominało waniliową Inkę. Zapytana o to kelnerko/barmanka otwarcie przyznała, że jest to kawa rozpuszczalna (!).  Przeglądając menu, okazało się , że zjeść tam można niemal wszystko to co w typowej restauracji, ale przyznać muszę, ze przeraźliwy chłód w lokalu, a także ulotne podejście kelnerek i tragiczna kawa, a także pełen zacieków drugi kieliszek Martini sprawiły, że nie skusiłam się zamówić tam cokolwiek do jedzenia. 

     Wystrój lokalu jest … co najmniej przypadkowy,  bo nie podejrzewam, żeby ktoś tak to celowo wymyślił. Teatralna czerwień, kryształowo-plastikowe żyrandole, skajowe kanapy, retro styl z lat dziewięćdziesiątych, albo lata dziewięćdziesiąte nie zauważyły, że upłynęło już trochę czasu. Aż prosi się o to, żeby odsłonić tam piękne duże okna. Ciarki przechodzą, że jest to budynek należący do Stowarzyszenia Architektów Polskich. Jako bryła, całkiem ciekawy, ale wnętrze to już zupełnie inna bajka.

     Podsumowując Resto Cafe w Kawałku Podłogi ciężko sklasyfikować. Nie do końca wiadomo, czy jest to restauracja ( patrz : menu) czy pub ( głośna , nachalna muzyka) czy kawiarnia ( Cafe , jak się okazało tylko w nazwie). Z pewnością jest to przykład lokalu na to, jak nie powinna wyglądać obsługa. No chyba, że macie inne zdanie.

Adres: Kawałek Podłogi  ul. Piastowska 21, Koszalin